Beschrijving
Oorsprong van Rose Only en Lamento, twee stukken voor cello en piano
Rose Only en Lamento zijn twee stukken geschreven voor cello en piano. Mats Lidström componeerde deze muziek als jonge man. Opgedragen aan zijn vader en aan de herinnering van zijn cello docent. Deze composities zijn gemaakt met één ambitie: Melodisch zo mooi mogelijk schrijven.
Aantekeningen over cello techniek bij dit boek
Voor welk niveau is dit stuk geschikt? Speciale technieken nodig? Wat is de sfeer en stijl van de muziek? Welke tijdsperiode?
Over Mats Lidström
Cellist Mats Lidström is geboren in Zweden en woont in Londen. Als internationale cello solist en kamermuziek musicus heeft hij een reputatie opgebouwd voor uitvoeringen met groot inzicht en virtuositeit. Sinds 1993 is hij lid van de RAM Cello Faculty. Momenteel is hij verbonden aan de Oxford Universiteit als hoofddocent bij het Oxford Philharmonic & Soloists. Mats heeft opnames gemaakt voor alle grote platenlabels en voor zijn eigen bedrijf: CelloLid.com. Bovendien is Mats de oprichter van de jaarlijkse cello-cursus EXPANSION. Die wordt gehouden op het platteland van zijn geboorteland Zweden. Hier vind je de persoonlijke homepage van Mats Lidström: matslidstrom.com
In de Cellowinkel vind je naast deze Rose Only en Lamento ook alle andere bladmuziek van Mats Lidström. Volg de link voor een overzicht.
Voorwoord bij dit boek
Ik schreeft deze twee muziekstukken voor cello en piano in mijn midden-twintiger jaren. Destijds woonde ik in de Zweedse stad Norrköping en werkte ik als eerste cellist bij het symfonie orkest. Het was mijn eerste baantje en mijn eerste appartement.
In de herfst van 1984 stierf Leonard Rose, mijn cellodocent voor vier jaar, aan the Juilliard School. Ik was erg op hem gesteld en blijf dankbaar voor de gelukkige omstandigheden waarin we elkaar voor ’t eerst ontmoetten. Hij was op bezoek in Zweden om samenmet het Gothenburg Sumphony Orchestra het Elgar concert te spelen. En toen mocht ik bij hem voorspelen. Dat deed ik met het idee om een referentie te krijgen, die ik dan zou kunnen gebruiken om een docent te zoeken in bijvoorbeeld Londen of Parijs. Ik had helemaal niet gedacht aan studeren aan de andere kant van de Oceaan. Ik speelde Haydn, Popper en allerlei toonladders voor hem. Hij greep mijn aandacht toen hij zei: “I think you should come to Juilliard”.
Mr. Rose
Na, wat later dus mijn auditie bleek te zijn, vergezelde hij me naar huis om te komen eten bij mijn moeder en mij. Ik herinner me dat die avond ook een documentaire over hem, Stern en Zuckerman op TV was, wat een vreemd toeval! Trouwens ook dat we niet zo’n beste keuze voor de wijn hadden gemaakt. Waarschijnlijk vond mijn moeder vooral de vorm van de fles mooi, een soort piratenfles voor rum.
Vóór ik vertrok naar New York correspondeerde ik meer dan een jaar met Mr. Rose. Ik heb zijn brieven uiteraard bewaard. Ik vindt met name de brief mooi waarin hij beschrijft hoe hij een auto koopt. Het beeld van zijn vrouw die een testritje maakt in een rode cabriolet, haar haren wapperend in de wind – en dat dit het moment was waarop hij besloot dat dit zijn auto zou moeten worden.
Rose only heb ik een paar dagen na Mr. Rose’s overlijden geschreven.
Lamento heb ik geschreven voor mijn vader. Want hij hield van klassieke muziek, hij hield van de cello en hij hield van ’t feit dat ik cello speelde. Het was mijn ambitie om, net als bij ‘Rose Only’, zo mooi als ik kon melodisch te schrijven.
Mats,
Londen, november 2019
